Όταν τα "Σταυροδρόμια" είναι παραπάνω από μια λέξη....

Καλησπέρα από τη βροχερή και χειμωνιάτικη Βέροια!!!

Ο καιρός δε λέει ν'ανοίξει,συνεχώς μας πισωγυρίζει ...

Την προηγούμενη εβδομάδα όμως ένα βιβλίο μου ζέστανε την καρδιά και θα το μοιραστώ μαζί σας!!!

Στο giveaway της simonmad το Μάρτιο είχα την αναπάντεχη τύχη να είμαι μία από τις τρεις τυχερές στις οποίες η Μάγδα χάρισε το βιβλίο που έγραψε και επιμεληθήκε εξ ολοκλήρου...."ό,τι πιο "χειροποίητο" έχω κάνει μέχρι σήμερα. Τα υλικά από τα οποία αποτελείται είναι φαντασία και μεράκι, μου κόστισε ώρες προσωπικής δουλειάς και είναι το πιο αγαπημένο μου "δημιούργημα"...

Λίγες μέρες αργότερα  το είχα στα χέρια μου  συνοδευμένο από έναν τέλειο χειροποίητο σελιδοδείκτη κι ένα τρυφερό γράμμα.Κατάλαβα εξαρχής ότι ειχαμε πιο πολλά κοινά απ'όσα μπορούσα να φανταστώ.

Πρώτος διάβασε το βιβλίο ο σύζυγος ,τον συντρόφευσε στις ατέλειωτες μοναχικές ώρες που περνάει στη δουλειά του και την προηγούμενη εβδομάδα ξεκίνησα να το διαβάζω κι εγώ.

Στο οπισθόφυλλο αναφέρεται:"Ενα τραγικό γεγονός που συνέβη το '86 εξακολουθεί να ρίχνει τη σκιά του σε ζωές του σήμερα.Ο Σέργιος κι ο Alessandro ,δυο άντρες άγνωστοι μεταξύ τους,βασανίζονται από εφιάλτες.Μέσα από μια σειρά συμπτώσεων θα συναντηθούν και θα ανακαλύψουν μυστικά ,καλά κρυμμένα στο παρελθόν.Τα πάντα δείχνουν να τελειώνουν εκεί...ή μήπως όχι;"

Κι ενώ διαβάζοντας αυτό θεωρεί ο αναγνώστης πως έχει να κάνει με δυο πρωταγωνιστές ανακαλύπτει στη συνέχεια ότι σχεδόν όλα τα πρόσωπα του βιβλίου παίζουν κατά διαστήματα  πρωταγωνιστικό ρόλο στην πλοκή!

Le hasard -το τυχαίο δηλαδή, παίζει όμως τον πρωταρχικό ρόλο.Όπως και στη ζωή το αναπάντεχο ,η σύμπτωση και η μοίρα κυριαρχούν.Πραγματεύεται θέματα όπως η αγάπη ,ο έρωτας ,η οικογένεια (κι είναι αξιοσημείωτο ότι  οι περισσότερες σκηνές του βιβλίου διαδραματίζονται σε κλειστούς χώρους -ακόμη κι οι εξωτερικές σκηνές είναι σε περιορισμένους χώρους-το κτήμα του Στέφανου και το κτήμα του Alessandro- δίνοντας την αίσθηση μιας μητρικής αγκαλιάς και υπό την έννοια της μάνας-γης!)

Ο θάνατος έχει κι αυτός τη θέση του στο βιβλίο και ως βιολογικός -πραγματικός θάνατος αλλά και μεταφορικά : άνθρωποι ζωντανοί μεν,νεκρωμένοι όμως από τις τύψεις και το παρελθόν που τους καταδιώκει ...Μου θύμισε το "πεπρωμένο φυγείν αδύνατον" της αρχαίας τραγωδίας αλλά και τα έργα του κλασσικισμού όπου στο τέλος θριαμβεύει η τάξη και τα πράγματα αποκαθίστανται όπως είναι το σωστό και το δίκαιο.

Με το κριτήριο του αναγνώστη μπορώ να πω πως είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο που φαίνεται ότι έχει γραφτεί με μεράκι κι αγάπη.

Ένα βιβλίο γραμμένο με τρόπο κινηματογραφικό που διαβάζεται απνευστί όχι γιατί είναι εύκολο αλλά γιατί δε σ'αφήνει να το αφήσεις...το διάβαζα πίνοντας τον καφέ μου, κουνώντας το καρότσι για να κοιμίσω τη μικρή μου,πριν με πάρει ο ύπνος και όταν ξυπνούσα μες τη νύχτα από το κλάμα της ακόμη και περπατώντας μέσα στο σπίτι μου!Το άφηνα και το ξανάπιανα με την αγωνία να δω τί έγινε παρακάτω και ....το τέλος με λύτρωσε!

Μάγδα σ'ευχαριστώ

για όσα θυμήθηκα διαβάζοντας το βιβλίο σου...

για όσα φαντάστηκα πως κρύβει μέσα του για σένα...

για το ότι νιώθω πως κέρδισα μια φίλη...