Με το δεξί !

Πριν καναδυό χρόνια ,με αφορμή μια δραστηριότητα, χρειάστηκε να εξηγήσω στους μαθητές μου τι είναι ένα blog χωρίς ωστόσο η ίδια να πολυγνωρίζω!Και να που τώρα γράφω στο δικό μου ιστολόγιο!!!Τι μεσολάβησε άραγε?

Η αλήθεια είναι πως το να φτιάχνω μόνη μου πράγματα είναι κάτι που μου αρέσει!Εδώ και χρόνια τα βράδια πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να φτιάξω :"ένα κλαδί εδώ","αα μια ζώνη μ 'αυτές τις χάντρες","μια σύνθεση με λουλούδια από γκοφρέ χαρτί αντί για πίνακα στο σαλόνι μου"."αυτά τα σκουλαρίκια που είδα στο περιοδικό","ένα μαραφέτι για να συμμαζέψω τα άπειρα τηλεκοντρόλ" χωρίς ωστόσο να το τολμώ πάντα, κυρίως επειδή η σκέψη "απ'όλα έχει η αγορά ,γιατί να το φτιάξει κάποιος μόνος?" στο δικό μου μυαλό ή -πολύ περισσότερο των άλλων-υπερίσχυε...Τώρα που το σκέφτομαι πάντως με θράσος άφησα τη δημιουργική ...κουτσουλιά μου στο νυφικό μου,στα ποτήρια της σαμπάνιας στο γάμο μου,στο κουτί της βάφτισης και στις μπομπονιέρες όταν έγινα νονά,στην τζαμαρία της κουζίνας μου,σ'ένα ρομαντικό μαντήλι στο γάμο της αδερφής μου...

Γεννώντας  τα παιδιά μου ανοίχτηκε μπροστά μου ένας μικρόκοσμος που άφησε απ'έξω τους "άλλους" και με απελευθέρωσε.Για πότε πέρασα από το "μαμά!θα μου φτιάξεις μια χάρτινη βαρκούλα και ....ένα ολόκληρο χάρτινο καράβι?" του γιου μου στο "...και δε φτιάχνω μόνη μου τα προσκλητήρια και τα γλυκά για τη βάφτιση της κόρης μου?" δεν κατάλαβα...Τελικά αν τον κουβαλάς τον ιό αργά ή γρήγορα εκδηλώνεται.
Σήμερα πριν πετάξω οτιδήποτε του ρίχνω μια δεύτερη ματιά μήπως και μου χρησιμεύει κάπου.
Η χαρά που παίρνω από τη διαδικασία και τη σκέψη "αυτό το έκανα μόνη μου!!" είναι απερίγραπτη.

Πήρα λοιπόν  την απόφαση να δημιουργήσω αυτό το ιστολόγιο για να συγκεντρώσω όσα έχω φτιάξει -κι αυτά που ελπίζω ότι θα φτιάξω στο μέλλον- όπως παίρνει κανείς ένα κουτάκι ή φτιάχνει ένα ραφάκι για να βάλει μια συλλογή του.Αν με ξαναρωτούσαν αυτό θα έλεγα σήμερα στους μαθητές μου...